W wielkanocnym ogródku

Wielkanocne tradycje często podkreślone są wiosennymi roślinami. Obok cukrowych baranków i pisanek także florystyczne akcenty z czasem stały się nieodłącznymi elementami świętowania.
Są to rośliny kojarzone z budzącą się do życia przyrodą. Doskonałym tego przykładem są bazie, czyli kotki, pojawiające się na gałązkach wierzby. Drzewo to jeszcze w czasach pogańskich było symbolem odradzającego się życia i płodności. Ludy pasterskie wierzyły, że zwierzęta nocujące pod wierzbą będą się lepiej rozmnażać. Wierzbę wykorzystywano także w medycynie ludowej – gałązki i kora zawierają kwas salicylowy, leczono więc nimi rozmaite bóle i przeziębienia.
Wielkanocny koszyczek zwykle przystrajamy bukszpanem. Ten zimozielony krzew, uprawiany od czasów starożytnych, symbolizuje trwałość i nieśmiertelność życia. Podobne znaczenie mają rośliny cebulowe, jak żonkil czy krokus. One także, pokonując uśpienie cebulek, budzą się do życia wraz z wiosną, ciesząc nas swoją urodą i skłaniając do refleksji nie tylko podczas Wielkanocy.      e

Gdy kwitnie żonkil (ten co wie
Że żyjesz aby stawać się)
Zapomnij lecz pamiętaj że
Gdy kwitnie żonkil (ten co wie
Że żyjesz aby stawać się)
(E. E. Cummings: Gdy kwitnie żonkil, przekład: Stanisław Barańczak)

Fot. Piotr Ordan